«Μια ανθρωπότητα που δεν βρίσκει τον τρόπο να ξαναφτιάξει τον κόσμο γύρω της, βρίσκει τον τρόπο να γεράσει, και πολύ γρήγορα μάλιστα!» (O.Eλύτης)


Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Η γιορτινή "Χαρταετίστικη" μέρα της Καθαρής Δευτέρας...

...'Ενας ατελείωτος χορός του ουρανού, με την παράδοση,τις μνήμες,τις επιθυμίες,τα όνειρα! Ας γιορτάσουμε το χαρταετό ,χορεύοντας μαζί του πάνω από την πόλη μας,για την πόλη μας!
Ας δούμε τη ζωή και την πόλη με μια "χαρταετίστικη" αέρινη ματιά, γεμάτη χρώμα, αισιοδοξία, ελευθερία, γλυκύτητα, προσφορά!
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!
Τα έργα είναι των ζωγράφων : Ν.Στεφάνου & Μ.Παντελιά

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Και ο... "Δίκαιος Χρόνος"...

...«αυτός που μαραίνει τον έρωτα και ωριμάζει το στάχυ και στεφανώνει την υπομονή, ταξιθέτης του σύμπαντος τοποθετεί τον καθένα στη θέση που του ανήκει»

Φίλοι μου,
Δεχτείτε την επιθυμία μου να μοιραστώ τα φετινά- φωτεινά μου γενέθλια μαζί σας!

Χωρίς να θέλω να σας κουράσω μπείτε σας παρακαλώ στον κόπο να με βοηθήσετε να μετρήσουμε μαζί τα χρόνια που βρίσκονται πάνω στην τουρτίτσα, υπό μορφή κεριών γιατί σάστισα..!
Εύχομαι...

…να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει! Τ.Λειβαδίτης


Όλγα του "χΑΡΤαετού"

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Εκεί ψηλά στον Υμηττό υπάρχει ένα μυστικό…

...Και είναι, πώς να σας το πώ, πολύ μπλεγμένο ομολογώ..!


Άλλα βέβαια είχε στο μυαλό του ο αξέχαστος Μ. Χατζιδάκης, όταν έγραψε τους στίχους και τη μουσική αυτού του τρυφερού τραγουδιού.

Τώρα αλλάζοντας οι καιροί, άλλαξαν και τα μυστικά.

Λιγόστεψαν τα αστέρια, λιγόστεψαν τα δένδρα, οι μυρωδάτοι θάμνοι, τα ζωάκια, οι μέλισσες, τα πουλιά, λιγόστεψε η ζωή! Τη μυρωδιά του θυμαριού την έπνιξαν οι καπνοί από τις φωτιές, ενώ τα νεοφύτευτα δενδράκια γέρνουν με την ιδέα ότι κάποιο άλλο, σύγχρονο μυστικό προσεχώς θα τα ισοπεδώσει!

Επειδή τα σύγχρονα μυστικά είναι πολλά και συνήθως επικίνδυνα, οφείλουμε όλοι εμείς, που μεγαλώσαμε δίπλα στον παραδεισένιο κάποτε Υμηττό, να εξετάσουμε πολύ σοβαρά τα μυστικά που κρύβουν στο μυαλό τους κάποιοι και απειλούν την ίδια τη ζωή!

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Καλή βδομάδα με ένα καλό μήνυμα φίλοι μας!


Τι σημαίνει να είσαι «φτωχός»
Ενας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον
πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο
αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.

- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα
ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες
ομορφιές.

- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί
φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.

- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας• αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.

- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια,
και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που
εργάζεται στο χωράφι.

- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια
γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.

- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό.
Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.

- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί,
αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα
ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ' ευχαριστώ, πατέρα, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ.

ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ
«ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ».

Ευχαριστούμε πολύ την αγαπημένη μας φίλη Mareld, από τη μακρινή Στοκχόλμη για τη σκέψη της και το πολύ καλό μήνυμα που μας έστειλε.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Προστατεύοντας τον Υμμητό, προστατεύουμε την πόλη μας!


Το Πρόγραμμα της Δημόσιας Συζήτησης για τον Υμηττό και τους Νέους Αυτοκινητόδρομους


Η Δημόσια Συζήτηση που διοργανώνει η Διαδημοτική Επιτροπή για τη Διάσωση του Υμηττού με θέμα:

«Προστασία του Υμηττού – Νέοι αυτοκινητόδρομοι»
θα γίνει την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου, 6μμ
στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Ηλιούπολης
Λ. Σοφ. Βενιζέλου και Μαρίνου Αντύπα- Κεντρική πλατεία Ηλιούπολης.



Το πρόγραμμα και οι συμμετέχοντες έχουν ως εξής

6.00 μ.μ : Έναρξη της Δημόσιας Συζήτησης


Χαρά Καφαντάρη, Διαδημοτική Συντονιστική Επιτροπή
«Τροποποίηση Π.Δ περί προστασίας του Υμηττού»

Πάνος Τότσικας, Διαδημοτική Συντονιστική Επιτροπή
«Νέοι Αυτοκινητόδρομοι στον Υμηττό»

Mαρία Καραμανώφ, Σύμβουλος Επικρατείας
Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος

Ιόλη Χριστοπούλου, εκπρόσωπος W.W.F

Γιάννης Σχίζας, Συγγραφέας – Εκδότης

Bαγγέλης Στογιάννης, Εθελοντική Δασοπροστασία Δήμου Καισαριανής


7.00 μ,μ Εκπρόσωποι ΥΠΕΧΩΔΕ - Ο.Ρ.Σ.Α

Εκπρόσωποι Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ
Οικολόγων-Πράσινων, Μ.Ε.Ρ.Α, Ε.Ν.ΑΝΤΙ.Α

Νίκος Χαρδαλιάς, πρόεδρος Σ.Π.Α.Υ, Δήμαρχος Βύρωνα
Γιάννης Αναγνώστου, Δήμαρχος Ηλιούπολης
Σπύρος Τζόκας, Δήμαρχος Καισαριανής
Δημήτρης Ευσταθιάδης, Δήμαρχος Αργυρούπολης
Χρήστος Κορτζίδης, Δήμαρχος Ελληνικού
Παναγιώτης Καπετανέας, Δήμαρχος Βάρης


8.30 μ.μ Παρεμβάσεις
Εκπρόσωποι Δημοτικών Παρατάξεων
Εκπρόσωποι Τοπικών Φορέων – Πολίτες

10.00 μ.μ Κλείσιμο της Δημόσιας Συζήτησης

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Τελικό σχέδιο για την Περιφερειακή Υμηττού δια στόματος κ. Σουφλιά!


Νέοι αυτοκινητόδρομοι Αττικής
Το τελικό σχέδιο των νέων αυτοκινητοδρόμων Αττικής, συνολικού μήκους 62,5 χιλιομέτρων και προϋπολογισμού 1,658 δισ. ευρώ παρουσίασε σήμερα ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς.

Ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί τον Μάιο και εάν δεν υπάρξουν σοβαρά προβλήματα με ενστάσεις, τα έργα θα ξεκινήσουν στο τέλος του έτους με την ανακήρυξη του αναδόχου. Υπολογίζεται ότι το σύνολο του έργου θα ολοκληρωθεί στα μέσα του 2014.

Το έργο θα κατασκευαστεί με σύμβαση παραχώρησης. Περιλαμβάνει την κατασκευή οδικού άξονα από την Κατεχάκη στο σημείο που είναι το στρατόπεδο Σακέτα, μέχρι την παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος, που θα διέρχεται από την Ηλιούπολη, Αργυρούπολη και το Ελληνικό και κατά 85% θα είναι υπόγεια σήραγγα. Στο σημείο του στρατοπέδου Σακέτα θα διανοιχτεί σήραγγα προς τα Μεσόγεια και από εκεί θα κατασκευαστούν δύο οδικοί κλάδοι. Ένας προς τα νότια παράλια στην περιοχή της Αγ. Μαρίνας και ένας προς τη Ραφήνα με προοπτική αργότερα να κατασκευαστεί και ένας άξονας που να συνδέει τη Ραφήνα με τις Αφίδνες και την εθνική οδό.

Το έργο είχε αρχικώς ανακοινωθεί τον περασμένο Ιούνιο, ακολούθησαν διαβουλεύσεις με τους δήμους και τους φορείς, όπου τα περισσότερα αιτήματά τους έγιναν γνωστά, υπογειοποιήσεις κλπ και πριν προκηρυχθεί ο διαγωνισμός θα ακολουθήσει ένας άλλος κύκλο διαβούλευσης.

Ο υπουργός διευκρίνισε ότι το αντίτιμο των διοδίων αλλά και η διάρκεια της παραχώρησης αποτελούν βασικά στοιχεία της διαπραγμάτευσης. Το έργο θα προκηρυχθεί ως ενιαίο έργο και θα περιλαμβάνει τέσσερις σταθμούς διοδίων και δύο πλευρικούς. Η τιμή των διοδίων θα είναι χαμηλότερη στο τμήμα που είναι στη δυτική πλευρά του Υμηττού, ως κίνητρο να χρησιμοποιούν το νέο αυτοκινητόδρομο οι πολίτες του λεκανοπεδίου και να αποφεύγουν να κινούνται μέσα στον αστικό ιστό.

Ο κ. Σουφλιάς ανακοίνωσε επίσης ότι προχωρούν οι διαδικασίες κατασκευής και άλλων 28,5 χιλιομέτρων αυτοκινητοδρόμων (βρίσκονται στο στάδιο της οριστικής μελέτης) που πρόκειται να κατασκευαστούν ως δημόσια έργα με δεσμευμένα κονδύλια από την δ' προγραμματική περίοδο. Τα έργα αυτά είναι η επέκταση της λεωφόρου Κύμης μέχρι την εθνική οδό, η επέκταση της Λαυρίου με παράκαμψη του Μαρκόπουλου, ο περιφερειακός άξονας Παιανίας-Μαρκοπούλου και η μερική υπογειοποίηση της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Με όλα αυτά τα έργα και τους νέους αυτοκινητοδρόμους συνόλου 90,85 χιλιομέτρων σχεδόν ολοκληρώνονται και ουσιαστικά εξαντλούνται οι ανάγκες για την κατασκευή σημαντικών οδικών αξόνων στην Αττική.

Από εκεί και πέρα, είπε ο κ. Σουφλιάς, θα πρέπει να ρίχνουμε τα χρήματά μας όσο αφορά την Αττική σε έργα ΜΕΤΡΟ. Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ χαρακτήρισε τους νέους αυτοκινητοδρόμους Αττικής ως πάρα πολύ σημαντικό έργο, που θα έχει και πολύ σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις πέραν από τις κυκλοφοριακές.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στην υπογειοποίηση της δυτικής πλευράς του Υμηττού από το στρατόπεδο Σακέτα μέχρι την παραλιακή, γιατί έτσι, όπως είπε, θα παραμείνουν ανέγγιχτες οι παρυφές του Υμηττού αλλά και οι κυκλοφοριακές συνθήκες του δήμου όπου θα διέρχεται ο υπογειοποιημένος άξονας, ο οποίος θα κατασκευαστεί στο μεγαλύτερο μέρος του ή και σε όλο με μετροπόντικα.

Το σύνολο του υπογειοποιημένου άξονα είναι 14,5 χιλιόμετρα και η διαδρομή από το Σακέτα μέχρι την παραλιακή θα καλύπτεται σε 8 με 10 λεπτά. Η μεγάλη σήραγγα του Υμηττού θα είναι περίπου 4 χιλιόμετρα. Συγκεκριμένα το σύνολο του έργου περιλαμβάνει:

- τη δυτική περιφερειακή Υμηττού από τον κόμβο Κατεχάκη μέχρι την Ποσειδώνος μήκους 14,7 χιλιομέτρων

- τη μεγάλη σήραγγα του Υμηττού μήκους 3,9 χιλιομέτρων με τις εκατέρωθεν προσβάσεις της μήκους 6,3 χιλιομέτρων

- τον οδικό άξονα σύνδεσης Μεσογείων-Ραφήνας από τον ανισόπεδο κόμβο Μεσογείων μετά τη μεγάλη σήραγγα Υμηττού μέχρι τη Ραφήνα μήκους 18,6 χιλιομέτρων

- τον οδικό άξονα Μεσογείων-Αγ. Μαρίνας από τον ανισόπεδο κόμβο Μεσογείων μέχρι την Αγ. Μαρίνα μήκους 13,8 χιλιομέτρων

- την ολοκλήρωση του άξονα Σταυρού - Ραφήνας μήκους άλλων 3,3 χιλιομέτρων μέχρι τον α/κ Σπάτων

- την ανακατασκευή και υπογειοποίηση της λεωφόρου Ποσειδώνος μήκους 1,7 χιλιομέτρων και

- συνδετήριο οδικό τμήμα από το κέντρο της Αθήνας προς τον ανισόπεδο κόμβο Σακέτα μέχρι την Ούλοφ Πάλμε, μήκους 3,8 χιλιομέτρων. Το τμήμα εντός του Πανεπιστημίου θα είναι υπόγειο.

Σημειώνεται ότι η τιμή των διοδίων δεν θα είναι ενιαία αλλά οι χρήστες θα πληρώνουν διόδια ανάλογα με την διαδρομή που διένυσαν.

Με την έναρξη των έργων θα δημιουργηθούν 4.000 νέες θέσεις εργασίας, ενώ για τη λειτουργία του έργου θα απασχολούνται μόνιμα 800 άτομα.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

«Γι αυτό σας λέω ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική"



Το άνακαινισμένο νεοκλασικό κτήριο "Κωστής Παλαμάς" επί των οδών Ακαδημίας και Σίνα, που αποτελείται από φιλόξενους,ζεστούς χώρους,υψηλής αισθητικής και προδιαγραφών που συναντώνται στα Πανεπιστήμια του Εξωτερικού,φιλοξένησε την εκδήλωση-αφιέρωμα
στον Τάσο Λειβαδίτη.
Ή εκδήλωση ήταν απλά υπέροχη!
Όπως απλά υπέροχος και ο Άνθρωπος-Ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.
Οι ομιλητές φανερά συγκινημένοι, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μαγική ατμόσφαιρα και να μας ταξιδέψουν στον ανθρώπινο κόσμο του ποιητή!
θεωρώ οτι αξίζει κανείς να μοιράζεται,εμπειρίες ανθρώπων που είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Τάσο Λειβαδίτη.
Παραθέτω την εισήγηση του Γ.Δουατζή ο οποίος ανταποκρίθηκε αμέσως στη διάθεσή μας να αναρτήσουμε τίς εισηγήσεις των ομιλητών.
Θέλουμε να τονίσουμε με χαρά, ότι όλοι οι κ. Καθηγητές δέχθηκαν με χαρά να αναρτηθούν οι εισηγήσεις τους, τις οποίες και περιμένουμε να μας αποσταλούν.

Γιώργος Δουατζής,ποιητής.

Τάσος Λειβαδίτης: Ταύτιση έργου και ζωής.

Καταρχήν θα μου επιτρέψετε να συγχαρώ την κοσμήτορα κ. Μαρίκα Θωμαδάκη για την πρωτοβουλία της σημερινής ημερίδας, η οποία προβάλλει ένα σημαντικό ποιοτικό και δεοντολογικό στίγμα. Το Πανεπιστήμιο όχι μόνο θυμάται τον μεγάλο μας ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, αλλά τον τιμά σεμνά όπως ταιριάζει στο έργο και τη ζωή του.

Στην πρόσφατη έκδοση του βιβλίου που επιμελήθηκα για τα είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Τάσου Λειβαδίτη, στις εκδόσεις Κέδρος, τον χαρακτήρισα Άγιο της Ποίησης μας. Και στήριξα αυτή την άποψη στο ότι η αγιοσύνη του - πέρα από θρησκείες–πηγάζει από τη στάση ζωής του, η οποία ταυτίζεται απόλυτα με το αξιακό σύστημα το οποίο οικοδόμησε με το έργο του. Ο Λειβαδίτης αποτελεί την περίπτωση ενός δημιουργού, ο οποίος ταύτισε το έργο με τη ζωή του.

Έψαξα να βρω την ετυμολογία της λέξης «άγιος» και βρήκα ότι είναι ο «απαλλαγμένος από ηθικές ατέλειες, αυτός που τιμά και ευλαβείται». Στην αρχαιότητα η λέξη άγιος προσδιόριζε αυτούς που «προκαλούν σεβασμό και ευλαβικό φόβο». Και ως ευλαβής, νοείται ο σώφρων, ο φρόνιμος.

Με αδιατάρακτη συνέπεια ο Λειβαδίτης έζησε μια ζωή αφιερωμένη στον άνθρωπο, την αγάπη, την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο με διαχρονικές αξίες. Αυτή η στάση ζωής, εκφραζόταν πολιτικά ως καθημερινή πρακτική και στο έργο του, όχι απλά ως καταγραφή επιθυμιών ή οραμάτων, αλλά ως υψηλής αισθητικής ποιητική, γεμάτη συναίσθημα, με κινητήρια δύναμη το όνειρο του καλύτερου αυριανού κόσμου.

Η καθημερινότητά του υφαίνονταν στο υπόστρωμα της προσφοράς. Έδινε απλόχερα σε όλους. Παρείχε ιδιαίτερα στους νέους ποιητές, την άδολη αγάπη του, τον πολύτιμο χρόνο του, τις ατέλειωτες γνώσεις του, την τεράστια πείρα του στη ζωή και την τέχνη. Η μεγαθυμία και γενναιοδωρία του, ήταν παροιμιώδης. Νεαρός, στα δεκαοχτώ μου, τόλμησα να του τηλεφωνήσω για να του δείξω χειρόγραφά μου. Μετά λίγες μέρες ανακάλυψα, ότι είχε κάνει εκτεταμένες σημειώσεις σε κάθε σελίδα που του είχα δώσει. Μεταξύ άλλων μου είπε: «είναι τιμητικό, πολύ σημαντικό, να απευθύνονται νέοι άνθρωποι σε μένα. Είναι μεγάλη δικαιολογία ύπαρξης αυτή. Κάποτε θα συμβεί αυτό και σε σένα…».

Ο Λειβαδίτης δεν είχε αυταπάτες. Γνώριζε ότι μέσα από την επικοινωνία του με τους νέους εισέπραττε ένα ακόμα στοιχείο δικαιολογίας ύπαρξης, αλλά ήξερε επίσης τη σημαντικότητα της βοήθειάς του και δεν την αρνιόταν. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να υμνεί με την ποίησή του την αγάπη και ύψιστες ανθρώπινες αξίες και στην πράξη να φερόταν αλαζονικά. Από το 1954 έως το 1967 και από τη μεταπολίτευση το 1974 έως το 1980, έγραψε στην εφημερίδα «Αυγή», δεκάδες κριτικές για νέους ποιητές στηρίζοντας την προσπάθειά τους. Οι κριτικές του αποτελούν μνημειώδη κείμενα μιας έντιμης κριτικής προσέγγισης και ενθάρρυνσης των αξίων.

Ως και υλική βοήθεια πρόσφερε σε ανθρώπους αδύναμους και μάλιστα σε περιόδους που ζούσε ο ίδιος μέσα στη στέρηση ως και των στοιχειωδών. Μία ημέρα που είχε εισπράξει από τον εκδότη του συγγραφικά δικαιώματα, σε περίοδο μεγάλης ένδειας, επέστρεψε χωρίς δραχμή στο σπίτι. Και είπε στη γυναίκα του: «Έδωσα τα χρήματα στον τυφλό ζητιάνο στη γωνία. Έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μας». Ως προερχόμενος πολιτικά από την Αριστερά, δεν πίστευε στην ελεημοσύνη, αλλά στο ότι ένα οργανωμένο κράτος οφείλει να καλύπτει τις ανάγκες των αναξιοπαθούντων πολιτών του. Παρά ταύτα ενέδιδε στην ελεημοσύνη, με τη σκέψη ότι δεν μπορεί αυτός να κατέχει πράγματα που είναι πολύ πιο αναγκαία σε έναν συνάνθρωπό του. Το συναίσθημα υπερκάλυπτε τη λογική, αλλά εξέφραζε μια προσωπική στάση προσφοράς, όχι βεβαίως άμοιρη των ποιητικών επιλογών του. Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, ο ποιητής που έγραψε :

«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί».

Όσοι τον γνώρισαν καταθέτουν την ηπιότητα που εξέπεμπε, παρά τις τρικυμίες της ψυχής του. Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, παρά τις αδικίες που υπέστη από ομοτέχνους του και από κομματικούς μηχανισμούς. Δεν επέρριψε ευθύνη σε άλλους, απεναντίας φορτωνόταν ο ίδιος τα βάρη των ευθυνών των άλλων, λες κι ήταν ο μέγας ενοχικός. Ως και τους διώκτες και βασανιστές του δεν μίσησε. Το 1950 εξόριστος στη Μακρόνησο, απευθυνόμενος στον ανθρωποφύλακα σκοπό του στρατοπέδου έγραψε:

«Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις/ χτύπα με αλλού/ μη σημαδέψεις την καρδιά μου./ Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο./ Δεν θάθελα να το λαβώσεις».

Μοναχικός οδοιπόρος, όπως σκληρά απαιτεί η Ποίηση, έζησε με μια ταπεινότητα, που όμοιά της δεν συναντάμε συχνά στον κόσμο της δημιουργίας, ο οποίος βρίθει ματαιοδοξίας, έπαρσης, αλαζονείας. Ο Λειβαδίτης ήταν ταπεινός με όλη τη μεγαλοσύνη της έννοιας. Τον χαρακτήριζε η ευγένεια, μια ιδιαίτερη σεμνότητα και η πλήρης απουσία αλαζονείας. Κάποιοι ελάχιστοι που προσπάθησαν να τον μειώσουν, προφανώς αγνοούσαν ότι δεν μπορεί ποτέ να ταπεινωθεί ένας επί της ουσίας ταπεινός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που ισοπέδωνε ο ίδιος ενσυνείδητα το εγώ του. Και ήταν δυνατό γι αυτόν, να κάνει την υπέρβαση βίωμα.
Έγραψε:

«...γι αυτό και μέσα σε κάθε ζωή / υπάρχει πάντα κάτι πιο βαθύ / απ' τον εαυτό της /
η ζωή των άλλων».

Θα μου επιτρέψετε να καταθέσω έναν συλλογισμό, που προκύπτει από την πολύχρονη φιλία μου με τον ποιητή. Η ταπεινότητα δεν επιβάλλεται, αποτελεί κατάκτηση των πνευματικών ανθρώπων και μέγα βήμα προς την ελευθερία. Πιστεύω, πως ουσιαστικό βήμα ελευθερίας είναι να μη θέλεις να αποδείξεις τίποτα στον εαυτό σου, ούτε σε κανέναν άλλο. Ο μέγας ταπεινός, ο άγιος Λειβαδίτης,
είχε κάνει αυτό το μεγάλο βήμα. Νομίζω επίσης, πως η άρνηση της συνεχούς επιβεβαίωσης της ύπαρξής του, αποτελεί την πιο βαθιά κατάφαση της ταπεινοσύνης του.
Έγραψε:

«Μας φτάνει να μιλήσουμε/ απλά/ όπως πεινάει κανείς απλά/ όπως αγαπάει/ όπως πεθαίνουμε/ απλά».

Ο Λειβαδίτης επέλεξε το χαμηλό μέτρο, την ταπεινότητα, μέσα από μια πορεία φιλοσοφική. Από τις συζητήσεις μαζί του μπορούσε εύκολα να καταλάβει κανείς, ότι ο ποιητής ένιωθε σε βάθος ελεύθερος. Για αυτόν, επίγνωση του τραγικού της ανθρώπινης μοίρας, δεν ήταν το αναπόφευκτο φυσικό μας τέλος. Το τραγικό γι αυτόν, είχε να κάνει κυρίως με την υστέρηση ποιοτικών χαρακτηριστικών της ζωής και εξεχόντως της ελευθερίας. Ο Λειβαδίτης πικραινόταν από την έλλειψη αυτών των ποιοτικών χαρακτηριστικών. Τον ένιωθα να έχει αποστεί από καιρό του μικρόκοσμού μας κι ας ζούσε ανάμεσά μας. Κι όπως είπε:

«Και μόνον ο τυφλός χαμογελούσε/ καθώς το ραβδί του, σοφό, τον πήγαινε πέρα από τη ματαιότητα,/ μες στο σκοτάδι».

Μετρημένος, γνώριζε τη σημαντικότητα του έργου του, αλλά παράλληλα είχε πλήρη συνείδηση της ανθρώπινης μοίρας και δεν ξεχνούσε το φθαρτό και τη θνητότητά μας. Πράγματα που εξαφάνιζαν κάθε αλαζονικό στοιχείο και στήριζαν μια σπάνια ευγένεια συμπεριφοράς και ψυχής.
Έγραψε:

«Kι όταν πεθάνω και δε θάμαι ούτε λίγη σκόνη πια μέσα στους δρόμους σας,
τα βιβλία μου, στέρεα και απλά, θα βρίσκουν πάντοτε μια θέση πάνω στα ξύλινα τραπέζια, ανάμεσα στο ψωμί και τα εργαλεία του λαού».

Σιωπούσε φλύαρα, έγραφε ακατάπαυστα, υπηρετώντας με την Ποίησή του την υψηλή αισθητική και το στοχαστικό βάθος. Η σπανιότητα του έργου του έχει συστατικό τη χρήση απλών καθημερινών λέξεων, οι οποίες υπηρετούσαν υψηλά νοήματα και ένα μοναδικό φιλοσοφικό εύρος.

Με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, τον πίεζα επί πολλά χρόνια, να μου δώσει συνέντευξη ή να μου μιλήσει, έστω για κάποια έκδοση βιβλίου του. Αντιστεκόταν σθεναρά και η απάντηση του πάντα ίδια: "O δημιουργός μιλάει με το έργο του." Δεν μίλησε σε μέσο ενημέρωσης ποτέ. Το μόνο που καταφέραμε ήταν να απαγγείλει δυο - τρία ποιήματα στην τηλεοπτική κάμερα. Θα ήταν πολύ απλό γι αυτόν να μπει στο φιλάρεσκο παιχνίδι της δημοσιότητας. Το αρνήθηκε. Στάση ηθικής, μετριοφροσύνης, αλλά και αυτοπροστασίας…

«Όσοι δοκίμασαν να μας αναζητήσουν χάθηκαν στο δρόμο/ κι εκείνοι που τελικά μας ανακάλυψαν, βρήκαν ένα απλό όνομα γραμμένο στον τοίχο».

Η ζωή του ήταν πολυτάραχη, με αλλαγές που επιβάλλονταν συχνά βίαια, λόγω της συνέπειας του ποιητή σε ιδεολογικές αρχές, οι οποίες προκαλούσαν το καθεστώς. Ο Λειβαδίτης έφερε βιώματα από τη Μικρασιατική καταστροφή, την προσφυγιά, τη δικτατορία Μεταξά, τους αγώνες της Αριστεράς, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τις διώξεις, τις εξορίες, τις φυλακίσεις, τη δικτατορία του 1967 και τόσα άλλα. Παρά τις τόσες κακουχίες, παρέμενε λάτρης, υμνητής της ζωής.
Έγραψε:

«Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος, άλλο χέρι, άλλο όνομα, άλλη σημαία, άλλη καρδιά, άλλο άστρο, άλλη δικαιοσύνη - απ' τη ζωή».

Το 1955 στις 10 Φεβρουαρίου ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Eφετείο για το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου". Πλήθος ανθρώπων και ανάμεσά τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη, όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο, αλλά και τους δικαστές, που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά». Αυτά αναφέρει ο Γιάννης Κουβαράς στο βιογραφικό του Λειβαδίτη. Ο ποιητής, μας λέει, «μετέτρεψε το εδώλιο σε βήμα». Σε μια εποχή που μεσούσαν τα εμφυλιοπολεμικά πάθη …

Οι αναφορές μου αποσκοπούν στην ανάδυση του περιβάλλοντος στο οποίο έζησε ο Λειβαδίτης. Ένα περιβάλλον, το οποίο ο ίδιος διαμόρφωσε και του οποίου αντίστοιχα προϊόν ήταν ο ποιητής. Έζησε τα καθοριστικά γεγονότα μιας ιστορικής διαδρομής «εκ των έσω», με μύριες δυσκολίες, οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να κάμψουν το φρόνημά του, όπως έγινε με τόσους άλλους. Και αποτύπωνε θαρραλέα τη ματιά του, τις προσλήψεις που ζύμωνε η ευαίσθητη ποιητική ψυχή του, υψώνοντας το ανάστημα του πνευματικού ανθρώπου του ταγμένου να φυλάει Θερμοπύλες. Πιστός σε ανθρώπινα ιδανικά, αυτά που τραγουδούσε μέχρι τελευταίας πνοής. Ίσως γι αυτό όσοι πλησίασαν το έργο και τον ποιητή, ένιωθαν αγάπη δεμένη με βαθιά εκτίμηση. Έγραψε:

«ο κόσμος είναι για την ευτυχία».

Και:

«Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα./ Και τότε/ όλα τα βράδια κι όλα τα άστρα κι όλα τα τραγούδια/ θάναι δικά μας».

Επιστρέφω στο βιογραφικό: Τον Οκτώβριο του 1961 Περιόδεύε με τον Mίκη Θεοδωράκη την επαρχία, Kαβάλα, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Nάουσα, Bέροια και όπου ανάμεσα στα μουσικά διαλείμματα των συναυλιών έκανε απαγγελίες ή συνομιλούσε με το κοινό. Στη Bέροια μάλιστα θα δέχτηκαν άγρια επίθεση από τους παρακρατικούς της εποχής.

Με την έλευση της δικτατορίας και το διάστημα μεταξύ 1967 και 1972, ποιητής βυθίζεται στην σιωπή. Tο καθεστώς των συνταγματαρχών κλείνει την εφημερίδα «AYΓH» και ο ποιητής μένει άνεργος. Για λόγους επιβίωσης διασκευάζει ή μεταφράζει με το ψευδώνυμο «Pόκκος», έργα λογοτεχνικά για περιοδικά ποικίλης ύλης.
Λίγο αργότερα έγραψε:

«Κι έπρεπε σαν έναν άλλο, πιο μεγάλο ουρανό, ν’ αντέξουμε την καθημερινή μας ιστορία».

Ενδεικτική για όσα προανέφερα η ματιά του Τάσου Λειβαδίτη για την Ποίηση και τον Ποιητή:

Ύποπτοι θαυματοποιοί που πυροβολούν τις λέξεις - και γίνονται πουλιά.

..ώ Ποίηση εσύ, ελάχιστε, θνητέ σπόρε του αιώνιου χρόνου.

... ώσπου η σελήνη έγερνε πάνω στο λόφο, αιμόφυρτη - σαν τον ποιητή πάνω σ' αυτό το πεπαλαιωμένο αλφάβητο.

... ή σαν τον ωραίο ποιητή που γίνεσαι όταν δεν έχεις τίποτ' άλλο στον κόσμο.

... χέρια μου, δε σας είχα ποτέ δικά μου, όπως τα λόγια του ο ποιητής...

... λυπηθείτε τους ποιητές που τους τρελαίνουν δύο δισεκατομμύρια εκδοχές
για έναν μοναδικό κόσμο...

... οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο...

Kι η ποίηση είναι σα ν' ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.

Φτωχοί λαθρεπιβάτες πάνω στις φτερούγες των πουλιών την ώρα που πέφτουν χτυπημένα.

Ένα σπίτι για να γεννηθείς, ένα δέντρο για ν' ανασάνεις, ένας στίχος για να κρυφτείς, κι ο κόσμος για να πεθάνεις .

Και κλείνω με την υπέροχη παραίνεση:

«Γι αυτό σας λέω ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια
μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική».

Σας ευχαριστώ.
Αφιερωμένο εξαιρετικά και στις εκτός Ελλάδας και Αθηνών φίλες μας,mareld,Ψίθυροι,Κanella16.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Ημερίδα - αφιέρωμα για τα 20 χρόνια από το θάνατο του Τάσου Λειβαδίτη.


Έφυγε νωρίς...για να φωτίσει και έναν άλλο σκοτεινό κόσμο...!
"Δε φοβάμαι παρά μόνο το Θεό-εκτός κι αν τον υπηρετώ. Και την Ποίηση- ακόμα κι όταν την υπηρετώ." Τ.Λ

Για τα 20 χρόνια από το θάνατο του Τάσου Λειβαδίτη,
η Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών οργανώνει
Ημερίδα- Αφιέρωμα
Την Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009, ώρα 19.00,
στο Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Αθηνών,
κτήριο "Κωστής Παλαμάς", Ακαδημίας 48 και Σίνα.
Ομιλίες:
Ερασμία Λουίζα Σταυροπούλου: καθηγ. Νεοελληνικής Φιλολογίας Πανεπ. Αθηνών
Απόστολος Μπενάτσης:επ. καθηγητής θεωρίας της Λογοτεχνίας Πανεπ. Ιωαννίνων
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου:επ. καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας Πανεπ. Αθηνών
Γιώργος ΄'Ικαρος Μπαμπασάκης: Ποιητής
Γιώργος Δουατζής: Ποιητής.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

7:00 μ.μ.: Προσφώνηση –Έναρξη από την καθηγήτρια Μαρίκα Θωμαδάκη,
Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Χαιρετισμός από τον καθηγητή κ. Ανδρέα Βοσκό, Πρόεδρο του
τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΟΜΙΛΙΕΣ

7:20 - 7:40 μ.μ. Ερασμία- Λουΐζα Σταυροπούλου: Ο ποιητής και η εποχή του
7:40 - 8:00 μ.μ. Απόστολος Μπενάτσης: Ζητήματα ποιητικής του Τάσου Λειβαδίτη
8:20 - 8:40 μ.μ. Γιόλα Αργυροπούλου- Παπαδοπούλου: Ο έρωτας στην ποίηση
του Τάσου Λειβαδίτη
8:40 - 9:00 μ.μ. Ίκαρος-Γεώργιος Μπαμπασάκης: Έρωτας και πολιτική στην
ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη
9:00 - 9:20 μ.μ. Γιώργος Δουατζής: Τάσος Λειβαδίτης: ταύτιση έργου και ζωής


Μουσικό αφιέρωμα με μελοποιημένους από τον Μίκη Θεοδωράκη
στίχους του Τάσου Λειβαδίτη

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Το κέφι και το πείσμα ανεβαίνουν στη σκηνή και ταξιδεύουν!




Πραγματοποιήθηκε χθές, στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης εκδήλωση κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Ηλιουπολίτικου συλλόγου- παρέα "Ταξιδευτές".

Μέσα σε μια ζεστή φιλική ατμόσφαιρα, η θεατρική ομάδα της πόλης μας με πολύ ζωντάνια και χαρά μας μίλησαν, για τα όνειρά τους και κάλεσαν στη συντροφιά τους όλους όσους πιστεύουν ότι ο πολιτισμός παράγει φώς!

Εκπρόσωποι των Δημοτικών παρατάξεων και φορέων της πόλης μας τίμησαν την εκδήλωση.

Οι " Ταξιδευτές"με οδηγό το συναίσθημα και τη νεανικότητα της ψυχής τους πρόσφεραν σε όλους εκτός απο το κομμάτι της βασιλόπιτας και ένα ζωντανό μουσικό ταξίδι !

Ο "Χαρταετός" ήταν στην εκδήλωση και εύχεται στους "Ταξιδευτές" τα ομορφότερα ταξίδια για την καινούργια χρονιά!

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

"15 χρονών" κι όμως δεν υπάρχει...!

Oμαδική εικαστική έκθεση στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου


H έκθεση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Αλέξη - Ανδρέα Γρηγορόπουλου
που δολοφονήθηκε από τις ριπές μίας εξουσίας που φοβάται τους 15άχρονους!
Τόπος: Ash In Art
Οδός: Ηρακλέους & Λαχούρη 1, Μετρό Συγγρού-Fix
Τίτλος έκθεσης: "15 χρονών"
Διάρκεια: 30.1.2009-15.2.2009
Από ashinartfriends.blogspot.com

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Αιώνιες αλήθειες...!

Με αφορμή το σχόλιο της επισκέπτριας του "Χαρταετού" για τα παιδιά,
από το ίδιο βιβλίο του ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι επισκέπτες μας, οι αλήθειες αιώνια παραμένουν αλήθειες!


Να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πίστη κι άδειο από θρησκεία.

Να λυπάστε το έθνος που φορά ένα ρούχο που δεν το έχει υφάνει,που τρώει ψωμί που δεν έχει θερίσει και πίνει κρασί που δεν έχει τρέξει απο το πατητήρι του.

Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στ΄όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος στον ξύπνιο του.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία, δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται μέσα στ΄αρχαία μνημεία του,και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός τουβρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός,και η τέχνη του , τέχνη μπαλώματος και μιμικής.

Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον καινούργιο κυβερνήτη του με σαλπίσματα και τον αποχαιρετά με γιουχαρίσματα,για να καλωσορίσει και πάλι κάποιον με σαλπίσματα.

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του είναι βουβοί από χρόνια και οι δυνατοί του άντρες ακόμα στην κούνια.

Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρεί τον ευατό του ένα έθνος.
Από τον κήπο του προφήτη ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ